Aasen knew that Landsmaal was adequate to the expression of the homely
and familiar. But would it do for belles lettres?

Han lær aat Saar, som aldri kende Saar.--
Men hyst!--Kvat Ljos er dat dar upp i glaset?
Dat er i Aust, og Julia er Soli.
Sprett, fagre Sol, og tyn dan Maane-Skjegla,
som alt er sjuk og bleik av berre Ovund,
at hennar Taus er fagrar' en ho sjølv.
Ver inkje hennar Taus; dan Ovundsykja,
so sjukleg grøn er hennar Jomfru-Klædnad;
d'er berre Narr, som ber han. Sleng han av!
Ja, d'er mi Fru, d'er dan eg held i Hugen;
aa, giv ho hadde vist dat, at ho er dat!
Ho talar, utan Ord. Kvat skal ho med dei?
Ho tala kann med Augom;--eg vil svara.
Eg er for djerv; d'er inkje meg ho ser paa,
d'er tvo av fegste Stjernom dar paa Himlen,
som gekk ei Ærend, og fekk hennar Augo
te blinka i sin Stad, til dei kem atter.
Enn um dei var dar sjølve Augo hennar.
Kinn-Ljosken hennar hadde skemt dei Stjernor,
som Dagsljos skemmer Lampen; hennar Augo
hadd' straatt so bjart eit Ljos i Himmels Høgdi,
at Fuglar song og Trudde, dat var Dag.
Sjaa, kor ho hallar Kinni lint paa Handi,
Aa, giv eg var ein Vott paa denne Handi
at eg fekk strjuka Kinni den.--Ho talar.--
Aa tala meir, Ljos-Engel, med du lyser
so klaart i denne Natti kring mitt Hovud,