Um det var gjort, naar d'er gjort, var det væl,
um det vart snart gjort; kunde løynmordsverke,
stengje og binde alle vonde fylgdir
og, med aa faa hurt honom, naa sitt maal,
so denne eine støyten som maa til,
vart enden, alt, det siste som det fyrste
i tidi her--den havsens øyr og bode
me sit paa no--,--med live som kjem etter
det fekk daa vaage voni. Men i slikt
vert domen sagd alt her. Blodtankane,
me el, kjem vaksne att og piner oss,
som gav deim liv og fostra deim; og drykken,
som me hev blanda eiter i aat andre,
vert eingong uta miskunn bodin fram
av rettferds hand aat vaare eigne munnar.

The deep tones of a language born in mountains and along fjords finely
re-echo the dark broodings in Macbeth's soul.

Or take still another example, the witch-scene in Act IV. It opens in
Madhus' version:

_Fyrste Heks_:
Tri gong mjava brandut katt.

_Andre Heks_:
Tri og ein gong bust-svin peip.

_Tridje Heks_: